Ruth is onderweg | Pelgrimstochten vanuit Leuven

Vandaag de laatste korte rit van 25 km. Het wordt bloedheet. Het boekje raadt mij de Fr8100 aan. In Zbraslov loopt het grondig mis door een wirwar van wegeniswerken aan de autostrade. Ik keer naar mijn vertrekpunt 7 km terug naar Cernosice om de Fr3 op te pikken. Halverwege ontmoet ik een Tsjechisch koppel dat tot bijna naar het centrum van Praag fietst. Bofkont dat ik ben! Ik mag hen volgen langs allerlei kleine wegjes (Fra1-Fra2) tot ze de Moldau oversteken. "Nog 2 km de Moldau volgen en je bent er"! Zonder hulp zou ik het waarschijnlijk nooit gevonden hebben. Voor ik het weet sta ik aan de beroemde brug "Karluv Most". Een traan ... Ik voel me plots zo uitgeput dat ik zo rap mogelijk de JHB Extol Inn hoop te vinden in de stillere wijk Holesovice. Het lukt me vrij goed. Ik kom aan in hetzelfde weertype als toen ik in Leuven vertrok. Azuurblauwe hemel en 30 graden Celcius. De circel is rond. Opdracht vervuld! Na 1574 km in plaats van de geschatte 1450 km.

HET WAS EEN LANGE GROENE PRACHTIGE TOCHT VOL VARIATIE, EEN TOCHT VAN DE STILTE. ZEKER DE MOEITE WAARD.

Mijn zus is onderweg om mij op te halen met de auto. Maar eerst gaan we een 4-tal dagen de toerist uithangen en de stadsfeer van Praag opsnuiven. Jééééh!

>>>>Nog even geduld voor alle foto's.<<<<<

Een stralende zon wekt mij veel te vroeg door de gordijnloze ramen. Het ontbijt is stevig met alles erop en eraan. Als toetje een stuk taart met "Lea" er op, de naam van de gastvrouw. De weg is niet lastig, integendeel. Geleidelijk dalend naar Praag met nu en dan een kleine knik. Tsjechië is prachtig in de zon. Ongerepte natuur en zuivere lucht. Het is vakantie vandaag. Dus rij ik aan een gezapig tempo, genietend. Anders kom ik 2 dagen te vroeg aan in Praag. In Zadni Traban is er een mooie camping waar ze huisjes verhuren. Zou ik? Het is nog maar 11 uur en ik rij door naar Revnice. Aan de oevers van de Berounka vind ik een schaduwrijk plekje om te picknicken. Zonder schroom springen mensen spattend in het bruine water. Het kwik loopt op naar 30 graden. Iedereen is buiten. De fietspaden worden overspoeld door gemotiveerde fietsers, evenveel vrouwen als mannen. Het is alsof ik in Dinant aan de Maas ben, het lawaai van hypersnelle motoren incluis. In Dobrichovice raak ik de kluts kwijt op een smal modderig wegje waar ik nauwelijks mijn fiets kan draaien. Ik heb de spoorwegbrug gemist. Om er op te geraken moet ik aan 45 procent naar boven zodat mijn voorwiel in de lucht schiet en ik bijna verongeluk onder mijn eigen fiets. Aan de andere kant is het alle hens aan dek of mijn fiets is er alleen vandoor. Dit is verdorie voor mountainbikers! Volgens het boekje is er in Cernosice een JHB "Slanka". In werkelijkheid is het een goed ogend hotel. Het terras zit vol gezellige keuvelaars. De kamer is echter een onpersoonlijk stalinistisch kot met onnodig hoog plafond. De plaaster schilfert er af. Maar ik heb al betaald. Uit de kraan komt een soort melkachtig kalkwater dat ik niet vertrouw. Dan drinken we maar potten bier zoals de Tsjechen, die alsmaar luidruchtiger worden achter het voetbalscherm. Dit is geen onderdrukt volkje meer. Volgend jaar horen ze bij de euro-zone.

Na een laatste vlugge blik op het befaamde marktplein verlaat ik gemakkelijk de stad langs de Fr3. Ik maak een halve circel bergop rond de stad zodat ik de beroemde pilsbrouwerij Urquell van alle kanten kan bewonderen. Daarna kom ik terug in de velden terecht. Hetzelfde landschap als gisteren. De zon straalt. Rond Rokycany is de route ronduit slecht over grove grint, bultige kasseien en modderplassen. Vervolgens krijg ik een prachtig fietspad voorgeschoteld langs de klaterende Klabava. Brugje links over, brugje rechts over. Klokslag 12 uur kan ik niet weerstaan aan een terrasje en bestel een grote pint en een vlugge hap. Na 3 weken regen is dit hemels genieten. Met de opgeslagen energie moet ik zonder problemen de 6 km lange "rustige klim" naar Téné aankunnen. De kuiten hebben ongeveer 1500 km bij elkaar gefietst en worden vlugger moe. In de brandende zon vergeet ik te drinken. In Komárov wordt ik door een pijnlijke kramp - de eerste van de ganse tocht - aangemaand halt te houden. Het plaatselijke hotel is vuil en vies. In het nabije pension ontvangt mevrouw me enthousiast in een soort Duits dat op Engels lijkt. "18 euro of 350 CZK mit breakfast". Het pension is simpel maar zeer netjes. Ik verdwijn voor lange tijd onder de douche. De zon deed deugd. Ik ben bijna een witte negerin.
Voer voor psychologen. Waarom zijn de mensen in Tsjechië vriendelijk en levenslustig en in het voormalig Oost Duitsland gelaten en gedeprimeerd apatisch? Beiden hebben ze onder het kommunisme geleden. Maar wat een verschillende verwerking! Ik mag de Tsjechen wel. Spijtig toch die grote taalbarrière.

Tijdens het ontbijt zet de patron op zijn laptop het nieuws van België op. Het is de regionale zender van Oost-Vlaanderen. Lief toch? Vandaag gaat de route over rustige wegen in een open landschap, over het algemeen lichtjes dalend naar Pilzen. Het middengebergte maakt plaats voor een glooiend landschap. In Sipin gaat het plots in haarspeldbochten 100 m naar beneden. Lap! Ik moet die ook terug naar boven!? Bohemen is een grote boerderij. Weiden, bossen, landerijen, koeien, schapen. Hier kom je geen dames en heren tegen...maar boeren en boerinnen. De werkmensjch. De zon breekt door de wolken. Eindelijk mag ik mijn zonnebril opzetten. Waar zit die ook weer? In Mesto Touskov mis ik een bordje en raak ik op de drukke autoweg naar Pilzen. Zware vrachtwagens en snelle autos. Veel te gevaarlijk! Ik rij 2 km terug. Tegen de middag al sta ik midden op de oneindig grote marktplaats van Pilzen. Het info-kantoor raadt me een spotgoedkoop pensionnetje aan op nog geen 10 minuten lopen van het centrum. Op het menu staat een hele rij pasta's. Net wat ik nodig heb. Ik kuier door de straten en kan het niet laten tot boven in de toren van de St. Bartholomeuskathedraal te klauteren, 300 trappen omhoog. Zou ik niet beter mijn energie voor morgen sparen? Het renaissance stadhuis is een juweeltje. Ik bezoek de 3de grootste synagoge in de wereld en wordt er gekonfronteerd met de oorlog, de Holocaust, Tsjechië onder het kommunisme.
De laatst 120 km zullen zwaar zijn. Ik recupereer nog nauwelijks na 30 dagen fietsen. Het kontrast tussen het platteland en de steden is zeer groot op alle gebied. Bestaat hier een middenklasse?

Niet te doen op een Tsjechisch toetsbord van een laptop. Speciale tekens en accenten is een nachtmerrie op een qwertyklavier.
Bij het verlaten van de stad moet ik nog de "laatste grote klim" van de ganse tocht. 4 km lang klimmen aan 10 procent. Met al mijn bagage is dit te een beetje te veel van het goede. Ik moet regelmatig van de fiets. Langs beide kanten staan rijke villa,s te pronken om ter mooist a la Knokke-Zoute. Zelfs de golfbanen ontbreken niet. Boven kom ik in een drassige weide terecht ...maar oh...wat een onvergetelijk panorama. Profijtige zonnestralen priemen tussen de zware wolkenflarden door. Ik zit midden in het platteland van Bohemen. De echte boerenbuiten zoals wij ze niet meer kennen. Verzopen graanvelden, half vervallen boerderijen, naaldbomen in het oneindige... Afdalen is steeds een gevaarlijke karwei. De vele en onverwachte putten in de weg eisen concentratie en techniek. Door een onoplettendheid moet ik 4 km rondrijden naar het klooster van Tepla, waar ik absoluut even wil verpozen. Tijdens een korte beklimming daarna gebeurt het dan plots. Een doffe pijnscheut in mijn rechter knie. Om mij niet verder te forceren hou ik 10 km verder halt in een eenvoudig echt Tsjechisch pension "Flora" uit het boekje in Konstantonovy Lazně. Dit is een kuuroord waar veel oude mensen leren Nordic wandelen in een speciaal opleidingscentrum. Verrassing van de dag - als avondmaal krijg ik gebakken kabeljauw op mijn bord met natuuraardappelen en groentjes zoals thuis. Met een grote Urquel Pils voor het bedrag van 105 CSK, ongeveer 5 euro. Straks leg ik mijn knie in een verband met Voltaren zalf en morgen, hop, naar Pilzen.

Ik ben zenuwachtig en heb slecht geslapen. Wat staat er mij hier te wachten in Tsjechië? Het regent pijpestelen. "De ganse dag en morgen ook" verzekert de receptioniste. De Fr36 kan ik maar niet vinden tot een oude man mij in het Duits naar de autoweg naar Lepová helpt. Onverwacht kom ik dan toch op de Fr36 terecht. In het boekje spreekt men niet van klimwerk, maar het is puffen en blazen 20 km ver tot Stára Voda. God allemachtig, wat is het hier toch armzalig! s' Middags onderga ik een kleine kultuurshock als ik in een landelijk pension de boerenkost zie die de plaatselijke arbeiders smakelijk naar binnen spelen. Wat een hondenweer! Het regent nóg harder. Mijn handen verkleumen en al wat er aanhangt. De kaarsrechte kortere autoweg naar Máriánske Lázne is geen optie want veel te gevaarlijk. Dus sla ik de kronkelende weg in over Valy. Er is geen tijd om naar het landschap te kijken want ik moet opletten voor de talrijke putten die garant staan voor brokken. Om niet over de modder te spreken. Tot Máriánske Lázne is het theoretisch slechts 35 km. Mijn tellertje telt 47 km als ik helemaal uitgeregend en uitgeput in het centrum aankom. Veel gevels hebben duidelijk een facelift achter de rug. De sterren-hotels zijn versierd met talrijke vlaggetjes. Ik ben in een zeer belangrijk kuuroord aanbeland waar Goethe, Chopin en Wagner graag verbleven. Hoe dan ook, de stad komt mij over als een beetje ouderwets. Terug opgepepte vergane glorie. Casino's en bars lokken met oranjerode knipperlichten. Moe getergd door de regen laat ik mij neerploffen in een onvervalst Italiaanse pizzatent. In de steden hebben de Tsjechen wat gerechten betreft, heel wat meer te bieden dan de veel te gezouten schnitzels met pommes frites in Duitsland. Dit is positief. Alles kost hier de helft goedkoper dan bij ons.

Met veel moed spring ik voor de 28ste keer al op de fiets richting Tsjechië. De route volgt het riviertje de Kosseine in een Ardeens golvend landschap. In de dorpjes is het onwaarschijnlijk stil. Ze liggen meestal in een put waar ik terug uitgeraak door zeer hard te trappen. Mijn voorwiel verplettert bijna een opgeschrikt eekhoorntje. In Arzberg bezoek ik een klein museumpje waar een gesloten schacht te zien is waar men vroeger basalt won. Dáár is de grens! Een liggend rotsblok met een spreuk van Ghandi. 50 m verder staan alle opschriften in het kompleet onbegrijpbare Tsjechisch. Dit is even wennen. In de troosteloze buitenwijken van Cheb maak ik enkele rondjes omdat ik niet begrijp in welke richting ik de Fr36 moet volgen. Dan maar langs de drukke autoweg tot in het centrum. Ik sta perplex hoe mooi het zeer grote marktplein wel is. Ik check in in het koele 2*-sterren hotel Slavie. Om mijn "switch" de gelegenheid te geven om te draaien in dit totaal andere land, kuier ik wat rond in de stad. In het wisselkantoor voor Tsjechische Kronen waarschuwt de agent mij voor Roma-zigeuners die de stad zouden kontroleren. "Een echte plaag in de stad". Veel jongeren lummelen doelloos rond. Veel Duitsers komen hier koopjes doen want de prijzen liggen hier beduidend lager. Wat opvalt zijn de zeer kort gerokte jonge dames, prostituees uit Oost-Europa. Chinezen zitten hier overal. Na een goulash soepje en een spagetti bolognese (ik ben die Schnitzels kotsbeu) slenter ik terug naar het veilige hotel. Er loopt veel politie op straat. Het miezelt.

Ik ben een beetje gestresseerd. Vandaag moet de koninginnerit gereden worden. Het stevige ontbijt moet mij daarbij helpen. Het gaat pittig naar omhoog. Bischofsgrün is in feeststemming want er heeft een tornooi "Skisprung für Damen" plaats. Ik trap en zwoeg. Nu en dan zie ik een kleine flits van het dal beneden in de mistflarden. De vochtige grintweg door de bossen werkt tegen. Dennengeur prikkelt mijn neusvlies. Plots rij ik onder de skilift door naar de Ossenkopf (1024 m). Wat ben ik toch bezig?! Ik voel mij sterk vandaag, zéér sterk. Is het omdat het net nu niet regent? Na 12 km hard duwen en puffen sta ik vlugger dan verwacht aan de Fichtelsee op 870 m. "Allein aus Belgiën mit das Gepäck, das ist Wahnzin!" roept een toeriste die prompt enkele fotootjes neemt. Ik blijf niet lang boven. Het is slechts 12 graden Celsius en zwarte wolken pakken samen. Eerst nog 3 km kuitenbijten tot het druk bezochte skidorp Fichtelberg. Als beloning mag ik 5 km afdalen langs een prachtige weg ...in de gietende regen. In Mehlmeisel zijn het oogstfeesten, het einde van de zomer en O.L.Vrouw Hemelvaart. Ik werk mij door de Lederhosen en Dirnndols door en begin de volgende beproeving. Vanop 550 m moet ik venijnig over 8 km naar omhoog tot Rodenzenreuth op 700 m. Mijn krachten zijn opgebruikt. Gelukkig dat ik nog mijn tanden heb om op te bijten. Een mueslireep doet wonderen. Eindelijk kan ik afdalen naar Martktredwitz op 500 m. In Waldersdorf 2 km vóór Martktredwitz "val" ik op een Ferienwonung. Vandaag is er niemand. Ik kan beschikken voor de ganse 1ste verdieping: 3 slaapkamers naar keuze, een keuken, een living en badkamer met bad, het eerste in 4 weken. De gastvrouw toont mij fier haar Cloony-koffiemachine met pads. Dit allemaal voor 25 euro met ontbijt. Dit is een geslaagde dag. De wolken breken open en een stralende zon komt te voorschijn. Waawww, nog 20 km tot de grens met Tsjechië.

Om 7u30 zit iedereen al aan tafel voor het ontbijt. Zo gaat dat nu eenmaal in een jeugdherberg. In de verte lonkt het Fichtelgebirge tot ongeveer 1000 m hoog. Ik mik op Bischofsgrün, niet eens zover. Zoals gewoonlijk worden bij ieder dorpje de kuiten op de proef gesteld met korte venijnige hellingetjes en straffe afdalingen. Vanaf Bad Berneck op 300 m begint de echte klim naar het dak van de Praagroute op 870 m. Zonder knikjes gaat het over 11 km gesta bergop. De zon komt soms geïnteresseerd piepen. Ik geniet van het geklater van de Weisser, een klein riviertje dat zijn diep roestbruine water over rotspartijtjes stuurt in een aaneenschakeling van watervalletjes. Heerlijk, maar lastig tegelijk. In Bischofsgrün op 600 m is het nog slechts 16 graden Celsius. Ik begin te rillen van de kou en krijg het benauwd. Is dit de voorbode van astmaproblemen? Voor mijn neus staat op het juiste moment op de juiste plaats een goedkoop pension. De vrouw des huizes komt fier aangefietst met een mand vol verschillende paddestoelen uit het bos. Ik laat mij vallen op het bed. Genoeg voor vandaag. Een astma-aanval uitlokken is het niet waard. s' Namiddags maak ik een wandelingetje en geniet van de frisse berglucht en het groene landschap. Morgen moet ik dáár over. Zou de Fichtelnaabroute zo vlot fietsen als de Weissmainroute vandaag? s' Avonds na het avondmaal nodigt de vrouw des huizes mij uit op een spelletje "Helma!?" waar je met pionnen om ter eerst naar de overkant moet door geslepen over elkaar te "hopfen, immer hopfen". Zij wint natuurlijk en kraakt een fles wijn op de "vriendschap onder vrouwen".

Het is betrokken maar droog. Fietsen kan dus. Ik lees in de krant dat het gisteren 80 liter per vierkante meter geregend heeft. Vooruit dan maar. Heuvel op , heuvel af. Niet heel hoog maar toch. Noord-Beieren is mooi en bergachtig. Zonder moeite vind ik in Lichtenfels de Main-radweg, een autostrade voor fietsers. De Main stroomt snel en donkerbruin, bijna over de oevers. Het begint dan toch weer te regenen en ik zet vaart naar Kulmbach. Een mooi levendig stadje is dit. Midden in de stad staat de beroemde Kulmbacher brouwerij, ietsje kleiner dan Inbev in Leuven. Hier kan ik geen halt houden want de overnachtingsmogelijkheden zijn véél te duur. Ontgoocheld zet ik koers naar het 20 km verder gelegen Wirsberg waar een 3-sterren jeugdherberg is. Het is een lange weg vals plat. Ik voel dat ik mij aan het opblazen ben. Het begint harder te regenen. Verdomme toch! In Wirsberg moet ik mijn laatste krachten aanwenden voor de 2 km zeer steile klim naar de JHB. Waarom liggen die altijd boven op een heuvel? Ik wordt er hartelijk ontvangen met een gratis koffie. "Mit Fahrrad aus Belgiën? Respekt". Dit is inderdaad een prachtige JHB ... met internet. Met al die regen ben ik vergeten fotootjes te nemen. Neen, ik mag de moed niet verliezen.