Ruth is onderweg | Pelgrimstochten vanuit Leuven

Korte rit naar Dax. Op de middag strijk ik neer in een 4****camping voor platte rust. Onderweg kwam ik het Hollands echtpaar van gisteren tegen, moedig op stap naar Dax. Tevens steekt mij een Brusselaar voorbij die in 10 dagen naar de Col de Somport raast. Daar kan ik absoluut niet tegenop. Hij vraagt zich af of het wel verstandig is wat ik doe, zo weinig getraind?! En kan ik wel een lekke band herstellen?

Rustdag alvorens ik de Pirynëen (dit is een woord dat ik altijd verkeerd schrijf) intrek. Ik ben er bang voor. Nog 130 km tot de Spaanse grens.

Van zodra je Dax verlaat verandert het landschap spectaculair. Kronkelende wegen en een heuvelend landschap. De witte huizen met bordeaux-rood houtwerk en de blauwe of roze hortensias vertellen mij dat ik in Baskenland ben aangekomen. De wegwijzers zijn in het Frans maar ook in het Baskisch. Vanaf Peyrehorade duiken plots aan de horizon de gevreesde Pyreneeën op. In Caresse stop ik voor een koffietje en wie zit daar? Het Hollands echtpaar. We kennen elkaar al iets beter en Mevrouw geeft me wat van haar homeopatisch middel om beter te kunnen slapen. De rit is zwaarder dan ik mij had voorgesteld. Toch geraak ik op een redelijk uur (17 uur) in Saint Palais waar ik aanklop aan de Refuge Zabalik in een voormalig klooster van de Franciskanen. Zeer goedkoop. s'Avonds wordt een smakelijke maaltijd met allerlei pasta's opgediend door de "refuge-madam" aan een grote tafel samen met de andere pelgrims uit Spanje, Frankrijk, Duitland en Zwitserland. Een écht nieuwe ervaring. Ik spreek beter en beter Frans. Iedereen begrijpt mij. Nog enkele weken en mijn Frans is terug volledig op peil. Ik eet zoals ik in nog geen 4 weken gegeten heb... en dit voor een vrijwillige bijdrage. Iedereen eet zijn of haar buikje rond, het is plezierig om elkaar bezig te zien. De afwas is voor de pelgrims. Ik voel mij gelukkig. Dìt is de sfeer die ik mij inbeelde bij het vertrek. Dit geeft nieuwe moed.

Van in het begin gaat het flink bergop. Ik weet onmiddellijk weer waar mijn knieën staan. Oppassen Ruthje voor tendinitis! Het landschap is prachtig met de steeds dichterbij komende Pyreneeën op de achtergrond. Zelfs tijdens een sporadische regenbui blijft het mooi. Het fietsen is behoorlijk lastig. s'Middags sta ik écht in St.Pied-de-Port! Ik wordt goed ontvangen "à l'accueil des pèlerins" waar men mij bed 9 toewijst in de Refuge Municipal in de Rue de la Citadelle bij Jeannine. Rond mij liggen jongeren uit Tsjekië. Dit is het echte pelgrimsleven uit de boekjes. Ik kan mijn emoties niet langer bedwingen. Een onverwachte ontlading met wenen en lachen tegelijkertijd maakt zich van mij meester. De Mevrouw van "l'accueil" schenkt mij een tas thee uit en raadt mij aan even te gaan zitten vooraleer mijn slaapstee op te zoeken. "Dit gebeurt nog", stelt ze mij gerust. Er is weinig privacy, dit zal ik moeten gewoon worden. Ook geen scheiding der geslachten. Omdat ik er nogal vermoeid uitzie en helemaal alleen uit België kom, mag ik uitzonderlijk 2 nachten blijven slapen. In de refuges mag je normaal slechts 1 nacht verblijven en moet je bed om 9 uur terug vrij zijn. Ik stuur sms'jes naar het thuisfront. Iedereen moet weten dat ik ook het 2de deel van de Camino gehaald heb. Voorlopig geen lekke band. Dank je Saint Jacques! Ik begrijp niet waar ik al die kracht en moed vandaan haal.

St Pied-de-port is een bezoekje zeker waard. Het stadje leeft van de Camino. Hier vertelt men dat de Camino per fiets zwaarder is dan te voet, zeker bergop. Ik heb vandaag proviand mee voor anderhalve dag want in de refugio in Roncevalles valt enkel te slapen of snurken. Heb mijn tentje en kaarten van Frankrijk met de post teruggestuurd. Dit is toch al 2,5 kg minder!

Ik vertrek al om 7u30 met veel moed. Azuurblauwe hemel en geen wolkje te bespeuren. De zon doet haar uiterste best. De Voltarenzalf heeft deze nacht zijn werk gedaan want de pijn in mijn knieën is verdwenen. Tot Valcarlos is het goed te doen, maar dan vogen er 16 km tot 9%. Lastig¡ Het is zweten en puffen maar ik blijf op de fiets en wil geen meter te voet. Regelmatig moet ik toch even halt houden want mijn adem kan niet volgen. Beetje per beetje gaat het traag naar boven. Tegen de middag BEN ik boven. Ik ben boven want ik MOEST boven. Ik heb de eerste col in mijn leven bedwongen, de Ibaneta 1097 meter hoog. En wat een prachtig weer. Geen wolkje te bespeuren. Hierboven is het nog bijna 30 graden. Er waait een fris windje die zorgt voor wat afkoeling. Straks om 16 uur mogen we ons inschrijven voor een bed in een grote tent. De voetgangers mogen in een zaal van 140 bedden en hebben hier duidelijk voorrang. Het is helemaal niet zeker of ik wel een bed toegewezen krijg. 3 km verder in Burguete vind ik een hostal waar ik alleen tot rust kan komen. Het is goed geweest na die 2-daagse heksenketel in St.Pied-de-Port. Nog 790 km tot Santiago. Voortaan geen te lange ritten meer. Ik wil de Camino horen, voelen en ruiken. Niet de stinkvoeten.

Rond 8 uur spring ik op de fiets. De lucht is terug diep blauw. Tegen de middag wil ik in Pamplona zijn. Gelijk heb ik want het is al vlug 34 graden. Ik moet 2 heuvels over van 3 km aan 7% vooralleer de definitieve afdaling uit de Pyreneeën begint. Dit zou geen probleem mogen zijn. Maar die berg van gisteren is duidelijk nog niet verteerd. Puf, puf, puf, zweet, zweet, zweet. Toch begrijp ik niet waar ik al die kracht blijf halen. Uit die 2 bananen zeker? De afdaling is spectaculair en om kippevel van te krijgen. De ultieme test van de remblokjes. Daar ligt Pamplona al. Overal mensen in het wit met rode sjaal. De feesten van San Firmin zijn volop aan de gang. Een week lang worden iedere avond om 20 uur stieren losgelaten in de stad. Ik loop verloren in de massa die mij nogal angstaanjagend overkomt. Sommigen zijn nu al duidelijk zat. Geen sprake van de stad en de kathedraal te bezoeken. Gelukkig mag ik mij aansluiten bij een groepje Mexicanen die zich ook te voet door de mensenzee wurmen. Ook zij zijn op weg naar de refuge van Cizor Menor. Het is tijd dat we aankomen want ik krijg het heel warm. De Camino in Spanje is niet te vergelijken met die in Frankrijk. Een totaal andere sfeer!

Om 7u30 zit ik al op de fiets richting Estella uit schrik voor de warmte die na 14 uur weer de 30 graden zou bereiken. De ene heuvel volgt de andere op, telkens rond 7%. De afdalingen zijn zo snel dat recuperatie nauwelijks mogelijk is. Maar de benen zijn dit al lang gewoon. Stoef, stoef. Rond 10 uur rij ik de pelgrimspoort onderdoor in Puenta La Reina, waar nog andere pelgrimroutes bij elkaar komen. In dit middelleeuwse stadje, hartje Navarra, wil ik wat uitrusten: ik bestel uno cortado y uno bocadillo con quieso, jamon y tomates (kleine koffie met een beetje romige melk en een broodje met kaas, hesp en tomaten). Navarra is een vrij bergachtige streek met toppen tot bijna 1000 m hoog. Nu is de hoofdkleur goudgeel van de overrijpe korenvelden. De oogst is hier al volop bezig. De wolken hangen laag als slierten rond de bergtoppen en geeft het geheel iets mysterieus. Ik geniet ervan met volle teugen. Na de middag kuier ik door de smalle winkelstraatjes van Estella die verlaten zijn want het is zondag. Alles is dicht. In de refuge municipal wordt ik geweigerd als fietster en doorverwezen 2 km verder in Ayegui. Sommige "stappers" zijn duidelijk aangekomen met de bus en ik moet mijn lippen samenpersen om niet uit te vliegen. Een Italiaan is hetzelfde lot beschoren. Wij zijn beiden moe en rijden in de verkeerde richting. De 52 km worden er 58! De ganse dag heb ik alleen gefietst, maar samen zoeken we in Ayegui de albuerge op , is dat niet mooi? De camino is een tocht van de vriendschap.

Om 6u30 gaan de lichten onverbiddelijk aan. Er staan 2 heuvels op het programma met 150 tot 200 m hoogteverschil. Het landschap is zoals gisteren maar wijdser. De frisse wind krijgt hier vrij spel. Overal staan op de heuveltoppen windmolens vrolijk hun wieken rondzwengelen. In Los Arcos heb ik er al een heuvel opzitten en breng een bezoekje aan de refuge die door vlamingen in rolbeurt wordt gerund. Myriam en Peter ontvangen mij zeer hartelijk met een koffie en een deugddoend gesprek. Ik mag blijven overnachten. Het is pas 10u30 en begeef me richting Logrono. De "de heuvel raak ik minder gemakkelijk over. Viana is 1 grote bouwwerf en ik rij door tot Logrono. Op de middag sta ik al voor de refugio. Hoog op de schoorstenen en kerktorens trekken de ooievaars zich niets aan van het stadsgeweld. Fietsers moeten wachten tot 16u00. Ik zoek een restaurant op. Deze zijn nog niet open want in Spanje eten ze ten allervroegste om 13u30. Ik val bijna omver van de honger. Ik doe mij te goed aan een vissoepje, aan "merluza a la plancha y de postre un flan" (gebakken heek en als desert een flan uit eieren), geleerd in de Spaanse les. Het smaakt want ik heb al 3 dagen niets deftigs meer gegeten. Om 16u00 wordt ik doorverwezen naar de sportzaal waar een 50-tal vuile matrassen kriskras op de vloer liggen. Wat ik al niet lijden moet. Er is iets eigenaardigs aan die Camino. Ik moet zoveel emoties verwerken dat ik s'middags soms nauwelijks nog weet waar ik s'morgens vertrokken ben. De Camino doet je inspanningen leveren die je normaal niet aankan. Ik wordt er soms bang van en wil ermee stoppen. Je speelt voortdurend met je grenzen, zowel geestelijk als lichamelijk. Welke invloed zal dit oip mij hebben?

De Riojastreek zal ik niet rap vergeten. Ik heb er meer mijn schoenen versleten dan mijn fiets. Een mooie streek, dat niet. De aarde is er zo rood als de wijn. De route loopt rond en over de N120 die omgevormd wordt tot een autostrade. Nu mag je met de fiets niet meer komen waar het vroeger wel mocht. De gids klopt dus langs geen kanten meer. Ik moet bijna 8 km naast de autostrade te voet langs een zeer grove grintweg, ideaal om mijn banden aan flarden te rijden. Uiteindelijk volg ik met mijn fiets de route van de stappers, holderdebolder rotsblok op rotsblok af. Toch kom ik aan in Najéra. Nu moet ik een heuvel op tot 767 m (250 m hoogteverschil). De tegenwind is zó sterk dat ik moet afstappen. Weer te voet. De schilderachtige wijngaarden...het zal mij worst wezen. Doodmoe kom ik aan in Sto Domingo waar de refuge volzet is. Er is een tweede refuge waar ik bijna een half uur moet aanschuiven. Soms heb ik er echt genoeg van. Ik krijg bed 61, het laatste! De anderen kunnen naar de sportzaal. De refuge is net een marktplaats waar geslapen, gegeten, gedronken, gewassen wordt, iedereen door elkaar. Die drukte is er vandaag voor mij te veel aan. Als fietser ben je tijdens de rit meestal alleen. Dit vind ik al lang niet erg meer...zolang ik maar geen technisch defect heb. Die Camino, het is me wat!